Ο
«Ριζοσπάστης» συναντήθηκε και συζήτησε με έναν νέο, μέλος της ΚΝΕ, που
ολοκλήρωσε πριν από λίγο καιρό τη θητεία του, ο οποίος μοιράστηκε μαζί
μας την εμπειρία που αποκόμισε από τη στρατιωτική του θητεία. Μας είπε
ότι από τις πρώτες κιόλας μέρες είχε στο μυαλό του δύο βασικά πράγματα:
Πώς να αποκτήσει δεσμούς με όσο περισσότερους φαντάρους μπορεί και να
αναγνωριστεί ως κομμουνιστής.
«Κέρδισα σχετικά γρήγορα την εμπιστοσύνη κάποιων συναδέλφων και σ' αυτό βοήθησε η συνολική στάση μου, καθώς κόντρα στη λογική "ο καθένας για την πάρτη του", που καλλιεργεί με κάθε ευκαιρία η αστική τάξη έξω αλλά και μέσα στο στρατό, εγώ προσπαθούσα να καλλιεργήσω το "όλοι για έναν κι ένας για όλους", βοηθώντας τους συναδέλφους μου στα απλά καθημερινά πράγματα, κουβεντιάζοντας μαζί τους ό,τι τους απασχολούσε, προσπαθώντας να τους προβληματίσω για το ποια είναι εν τέλει η ρίζα όλων μας των προβλημάτων».
Το γεγονός ότι ένας νέος στρατεύεται δεν σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσει να ενημερώνεται για τις εξελίξεις και το πώς αυτές διαμορφώνονται. Από τα λεγόμενά του φαίνεται η ανάγκη του ίδιου ο «Ριζοσπάστης» να είναι μόνιμος σύντροφος και μέσα στη μονάδα. «Στην πρώτη μας έξοδο αγόρασα "Ριζοσπάστη"», μας λέει. «Οι φαντάροι που ήμασταν μαζί ξαφνιάστηκαν και με ρώτησαν γιατί αγοράζω τη συγκεκριμένη εφημερίδα. Απαντώντας, άνοιξε εύκολα η κουβέντα γύρω από τα στρατόπεδα που υπάρχουν σε μία κοινωνία, πού ανήκουμε εμείς με βάση τα ταξικά μας συμφέροντα και εν τέλει ποιανού τα συμφέροντα μας καλεί ο στρατός να υπερασπιστούμε. Επιστρέφοντας στο στρατόπεδο, ο αξιωματικός πύλης βρήκε τον "Ριζοσπάστη" στην τσάντα μου και είπε ότι απαγορεύεται να περάσω μέσα με την εφημερίδα. Του είπα ότι κάνει λάθος και ζήτησα να δω τον ΑΥΔΜ. Και αυτός μου είπε ότι απαγορεύεται. Ζήτησα να μου δείξει τον κανονισμό που γράφει αυτό το πράγμα, αλλιώς η απάντησή του δεν με καλύπτει και τότε μόνο μου είπε ότι έχει να ασχοληθεί με άλλα πράγματα και με άφησε να πάω στο θάλαμο. Μέχρι να πάω, οι φαντάροι που ήταν μπροστά στο συμβάν στην πύλη είχαν ήδη διαδώσει το γεγονός σε άλλους, πολλοί ήρθαν και με ρώτησαν τι έγινε, ενώ οι περισσότεροι συμφωνούσαν ότι αν ήταν οποιαδήποτε άλλη εφημερίδα δε θα υπήρχε "πρόβλημα". Συνολικά, το παραπάνω γεγονός βοήθησε, απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι το Κόμμα έχει ισχυρούς δεσμούς με την εργατική τάξη, τη νεολαία. Ακόμα κι αν κάποιος για τον α' ή β' λόγο διαφωνεί μαζί του, η συντριπτική πλειοψηφία το εκτιμά. Συνέχισα να έχω καλή επαφή με τον "Ριζοσπάστη" και να ανοίγω κουβέντες, περιορισμένα όμως, λόγω του πιο εντατικού προγράμματος εκπαίδευσης που είχαμε, ωστόσο κατάφερα να διακινήσω σε δύο φαντάρους».
Στη συνέχεια της συζήτησης, μας εξηγεί τη σημασία που έχει να μην υπάρχει καμία ανοχή και κανένας συμβιβασμός απέναντι σε συνθήματα εθνικιστικού περιεχομένου, που τρέφουν το «φαρμάκι» του μίσους ανάμεσα στους λαούς. «Είναι επικίνδυνο να μένεις απαθής, να μην προβληματίζεσαι ή πολύ χειρότερα να φοβάσαι να αντιδράσεις απέναντι σε τέτοιου είδους μισαλλόδοξες εκφράσεις», μας λέει χαρακτηριστικά, μεταφέροντάς μας και ένα παράδειγμα από τη δική του θητεία: «Τελευταία βδομάδα εκπαίδευσης, μετά από έξοδο, μας παρέταξε για βραδινή αναφορά ο στρατιώτης - εκπαιδευτής που εκτελούσε την υπηρεσία του Οργάνου και με αφορμή μερικούς φαντάρους που είχαν καθυστερήσει να μπουν από την έξοδο, έδινε διαταγές για μεταβολή, κλίνατε επί δεξιά κ.λπ. για αρκετή ώρα και στο τέλος σημειωτόν με συνθήματα. Τελευταίο σύνθημα που έδωσε ήταν το "Ελλάδα είσαι μία, στον κόσμο άλλη καμία, ο Πόντος είναι ελληνικός και η Μικρά Ασία". Ολοι εκτός από εμένα το φώναξαν χωρίς να τους ακουστεί περίεργο. Αμέσως, ζήτησα το λόγο και ρώτησα αν αυτό το σύνθημα ήταν πρωτοβουλία του εκπαιδευτή ή εντολή από κάποιο στέλεχος. Μου είπε ότι ήταν δικιά του πρωτοβουλία και με ρώτησε αν διαφωνώ και γιατί. Απάντησα ότι όσο λάθος είναι κάποιοι Τούρκοι, Σκοπιανοί να διεκδικούν εδάφη που ανήκουν στην Ελλάδα, άλλο τόσο λάθος είναι κάποιοι Ελληνες να διεκδικούν ξένα εδάφη. Τέτοια συνθήματα καλλιεργούν τον αλυτρωτισμό και καμία δουλειά δεν έχουν να ακούγονται στον ελληνικό στρατό. Με όσους το κουβέντιασα αργότερα συμφώνησαν, μου είπαν ότι καλά έκανα και βγήκα μπροστά καθώς δεν τους είχε περάσει από το μυαλό το πόσο ύπουλα είναι αυτά τα συνθήματα».
Βασικό στοιχείο είναι και το πώς οι φαντάροι αντιμετωπίζουν τις συνθήκες μέσα στο στρατόπεδο. «Μπορεί να περνάς μόνο λίγους μήνες από τη ζωή σου εκεί, όμως δεν μπορείς να συμβιβάζεσαι με τίποτα το οποίο είτε δυσχεραίνει είτε υποβαθμίζει το επίπεδο ζωής της καθημερινότητας των φαντάρων», μας λέει. Η ανταλλαγή απόψεων, η συζήτηση και ο προβληματισμός ανάμεσα στους στρατευμένους είναι η βάση για να αλλάξει προς το καλύτερο οτιδήποτε. Μας λέει χαρακτηριστικά: «Ταυτόχρονα συζητούσαμε μεταξύ μας για το πώς μπορούμε να βελτιώσουμε την καθημερινότητά μας και το πετύχαμε: Κάναμε παράπονα στην αναφορά για το φαγητό και τη μετακίνηση από και προς τα Χανιά, μιας και όταν χάναμε το λεωφορείο των 3 για Χανιά, το επόμενο ήταν στις 6. Καταφέραμε, ακόμη, να βγουν από το μενού φαγητά, τα οποία δεν τρωγόντουσαν, ενώ και η μεσημεριανή Φρουρά μετακινήθηκε μισή ώρα νωρίτερα για να προλαβαίνουμε σίγουρα το λεωφορείο».
«Κέρδισα σχετικά γρήγορα την εμπιστοσύνη κάποιων συναδέλφων και σ' αυτό βοήθησε η συνολική στάση μου, καθώς κόντρα στη λογική "ο καθένας για την πάρτη του", που καλλιεργεί με κάθε ευκαιρία η αστική τάξη έξω αλλά και μέσα στο στρατό, εγώ προσπαθούσα να καλλιεργήσω το "όλοι για έναν κι ένας για όλους", βοηθώντας τους συναδέλφους μου στα απλά καθημερινά πράγματα, κουβεντιάζοντας μαζί τους ό,τι τους απασχολούσε, προσπαθώντας να τους προβληματίσω για το ποια είναι εν τέλει η ρίζα όλων μας των προβλημάτων».
Το γεγονός ότι ένας νέος στρατεύεται δεν σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσει να ενημερώνεται για τις εξελίξεις και το πώς αυτές διαμορφώνονται. Από τα λεγόμενά του φαίνεται η ανάγκη του ίδιου ο «Ριζοσπάστης» να είναι μόνιμος σύντροφος και μέσα στη μονάδα. «Στην πρώτη μας έξοδο αγόρασα "Ριζοσπάστη"», μας λέει. «Οι φαντάροι που ήμασταν μαζί ξαφνιάστηκαν και με ρώτησαν γιατί αγοράζω τη συγκεκριμένη εφημερίδα. Απαντώντας, άνοιξε εύκολα η κουβέντα γύρω από τα στρατόπεδα που υπάρχουν σε μία κοινωνία, πού ανήκουμε εμείς με βάση τα ταξικά μας συμφέροντα και εν τέλει ποιανού τα συμφέροντα μας καλεί ο στρατός να υπερασπιστούμε. Επιστρέφοντας στο στρατόπεδο, ο αξιωματικός πύλης βρήκε τον "Ριζοσπάστη" στην τσάντα μου και είπε ότι απαγορεύεται να περάσω μέσα με την εφημερίδα. Του είπα ότι κάνει λάθος και ζήτησα να δω τον ΑΥΔΜ. Και αυτός μου είπε ότι απαγορεύεται. Ζήτησα να μου δείξει τον κανονισμό που γράφει αυτό το πράγμα, αλλιώς η απάντησή του δεν με καλύπτει και τότε μόνο μου είπε ότι έχει να ασχοληθεί με άλλα πράγματα και με άφησε να πάω στο θάλαμο. Μέχρι να πάω, οι φαντάροι που ήταν μπροστά στο συμβάν στην πύλη είχαν ήδη διαδώσει το γεγονός σε άλλους, πολλοί ήρθαν και με ρώτησαν τι έγινε, ενώ οι περισσότεροι συμφωνούσαν ότι αν ήταν οποιαδήποτε άλλη εφημερίδα δε θα υπήρχε "πρόβλημα". Συνολικά, το παραπάνω γεγονός βοήθησε, απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι το Κόμμα έχει ισχυρούς δεσμούς με την εργατική τάξη, τη νεολαία. Ακόμα κι αν κάποιος για τον α' ή β' λόγο διαφωνεί μαζί του, η συντριπτική πλειοψηφία το εκτιμά. Συνέχισα να έχω καλή επαφή με τον "Ριζοσπάστη" και να ανοίγω κουβέντες, περιορισμένα όμως, λόγω του πιο εντατικού προγράμματος εκπαίδευσης που είχαμε, ωστόσο κατάφερα να διακινήσω σε δύο φαντάρους».
Στη συνέχεια της συζήτησης, μας εξηγεί τη σημασία που έχει να μην υπάρχει καμία ανοχή και κανένας συμβιβασμός απέναντι σε συνθήματα εθνικιστικού περιεχομένου, που τρέφουν το «φαρμάκι» του μίσους ανάμεσα στους λαούς. «Είναι επικίνδυνο να μένεις απαθής, να μην προβληματίζεσαι ή πολύ χειρότερα να φοβάσαι να αντιδράσεις απέναντι σε τέτοιου είδους μισαλλόδοξες εκφράσεις», μας λέει χαρακτηριστικά, μεταφέροντάς μας και ένα παράδειγμα από τη δική του θητεία: «Τελευταία βδομάδα εκπαίδευσης, μετά από έξοδο, μας παρέταξε για βραδινή αναφορά ο στρατιώτης - εκπαιδευτής που εκτελούσε την υπηρεσία του Οργάνου και με αφορμή μερικούς φαντάρους που είχαν καθυστερήσει να μπουν από την έξοδο, έδινε διαταγές για μεταβολή, κλίνατε επί δεξιά κ.λπ. για αρκετή ώρα και στο τέλος σημειωτόν με συνθήματα. Τελευταίο σύνθημα που έδωσε ήταν το "Ελλάδα είσαι μία, στον κόσμο άλλη καμία, ο Πόντος είναι ελληνικός και η Μικρά Ασία". Ολοι εκτός από εμένα το φώναξαν χωρίς να τους ακουστεί περίεργο. Αμέσως, ζήτησα το λόγο και ρώτησα αν αυτό το σύνθημα ήταν πρωτοβουλία του εκπαιδευτή ή εντολή από κάποιο στέλεχος. Μου είπε ότι ήταν δικιά του πρωτοβουλία και με ρώτησε αν διαφωνώ και γιατί. Απάντησα ότι όσο λάθος είναι κάποιοι Τούρκοι, Σκοπιανοί να διεκδικούν εδάφη που ανήκουν στην Ελλάδα, άλλο τόσο λάθος είναι κάποιοι Ελληνες να διεκδικούν ξένα εδάφη. Τέτοια συνθήματα καλλιεργούν τον αλυτρωτισμό και καμία δουλειά δεν έχουν να ακούγονται στον ελληνικό στρατό. Με όσους το κουβέντιασα αργότερα συμφώνησαν, μου είπαν ότι καλά έκανα και βγήκα μπροστά καθώς δεν τους είχε περάσει από το μυαλό το πόσο ύπουλα είναι αυτά τα συνθήματα».
Βασικό στοιχείο είναι και το πώς οι φαντάροι αντιμετωπίζουν τις συνθήκες μέσα στο στρατόπεδο. «Μπορεί να περνάς μόνο λίγους μήνες από τη ζωή σου εκεί, όμως δεν μπορείς να συμβιβάζεσαι με τίποτα το οποίο είτε δυσχεραίνει είτε υποβαθμίζει το επίπεδο ζωής της καθημερινότητας των φαντάρων», μας λέει. Η ανταλλαγή απόψεων, η συζήτηση και ο προβληματισμός ανάμεσα στους στρατευμένους είναι η βάση για να αλλάξει προς το καλύτερο οτιδήποτε. Μας λέει χαρακτηριστικά: «Ταυτόχρονα συζητούσαμε μεταξύ μας για το πώς μπορούμε να βελτιώσουμε την καθημερινότητά μας και το πετύχαμε: Κάναμε παράπονα στην αναφορά για το φαγητό και τη μετακίνηση από και προς τα Χανιά, μιας και όταν χάναμε το λεωφορείο των 3 για Χανιά, το επόμενο ήταν στις 6. Καταφέραμε, ακόμη, να βγουν από το μενού φαγητά, τα οποία δεν τρωγόντουσαν, ενώ και η μεσημεριανή Φρουρά μετακινήθηκε μισή ώρα νωρίτερα για να προλαβαίνουμε σίγουρα το λεωφορείο».
Φ. Κ.
